Makaron

Dawniej były to po prostu kluski dziś, gdy jesteśmy osobami bardziej światowymi, jadamy makarony i pasty o nazwach mniej lub bardziej znanych przeciętnemu odbiorcy. Niezwykła popularność kuchni włoskiej przyczyniła się do tego, że w każdym polskim domu jada się makaron z różnymi dodatkami nie tylko na co dzień ale także podczas przyjęć i innych tego typu spotkań. Jego nazwa nawiązuje, jak twierdzą niektórzy, do greckiego słowa macarios , które oznacza ludzi szczęśliwych. Trzeba bowiem pamiętać, że węglowodany zawarte w makaronie znacząco podnoszą poziom endorfin – „hormonów szczęścia”.

Historia makaronu

Choć pochodzenie makaronu nie jest do końca znane, jedno jest pewne – mąka zmieszana z wodą cieszy nasze podniebienia już od około czterech tysięcy lat. I wcale jej korzenie nie znajdują się w Italii. Najstarszy, liczący sobie 4 tysiące lat, makaron znaleziono w Chinach w dolinie Żółtej Rzeki. Długość nitek, które wydobyto z ziemi, wynosiła około 20 cali. Ale nie tylko Chińczycy zajadali się tym smakołykiem. Znali go również starożytni Grecy, a także Arabowie.Arabowie, by uniknąć robienia i gotowania za każdym razem makaronu na nowo, wpadli na pomysł, by formować ciasto w długie nitki lub rurki i następnie suszyć na słońcu. Kiedy dotarli w IX wieku na Sycylię, makaron poznali także Włosi. Informacje ta obalają legendę, jakoby makaron do Włoch po raz pierwszy sprowadził z Chin Marco Polo. Łatwy do zrobienia makaron stał się rewolucyjnym rozwiązaniem kulinarnym. Sława makaronu szybko rozprzestrzeniała się w innych krajach europejskich. Już na początku XIX wieku długie makaronowe nitki trafiły na kontynent amerykański, gdzie Thomas Jefferson, prezydent USA i smakosz włoskiego specjału, gorąco polecał go wszystkim znajomym. Popularność makaronu nie słabnie i dziś. Roczna produkcja tego specjału we Włoszech wynosi ok. 3 mln ton, a spożycie makaronu w tym kraju sięga 120 kilogramów rocznie.

Makaron – dla figury

Przez wiele lat uważano, że makaron tuczy. Dziś jest podstawowym elementem piramidy żywienia. To znaczy, że powinniśmy go jadać codziennie. Dietetycy wyjaśniają, że to nie makaron jest kaloryczny, tylko sosy, z którymi go jadamy. To prawda, że 100 g suchego makaronu dostarcza aż 330 kcal, ale podczas gotowania wchłania on wodę i trzykrotnie zwiększa swoją wagę. Tak więc spora porcja – ok. 100 g – to już tylko 110 kalorii! Jeśli więc zjesz ogromny talerz spaghetti, czyli 200 g, twój organizm otrzyma tyle samo kalorii, ile ma połowa tabliczki czekolady. Z tą istotną różnicą, że po zjedzeniu makaronu długo masz uczucie sytości.

Makaron na zdrowie

Ponieważ makaron pomaga utrzymać stały poziom cukru we krwi, może być również dietetycznym daniem dla chorych na cukrzycę. Z tego powodu jest też świetną potrawą dla osób uprawiających sport. Pozwala naładować baterie na wiele godzin. Lekarze uważają, że najlepiej jeść makaron na trzy godziny przed planowanym wysiłkiem. Niektóre rodzaju makaronu są zrobione z dietetycznej mąki. Może to być mąka gryczana, razowa, a nawet ryżowa. Takie makarony poleca się osobom, które są na diecie bezglutenowej (kukurydziany lub ryżowy), cierpią na zaparcia (razowy z dodatkiem otrąb) czy nie mogą jeść pszenicy (gryczany). Ich odmienny smak sprawia, że są świetnym polem do popisu w kuchni. Na przykład gryczany dobrze smakuje ze szpinakiem i jogurtem naturalnym, ryżowy ze śmietaną, cynamonem i cukrem, razowy z chudą wołowiną i warzywami.

Jak kupić dobry makaron

Po pierwsze trzeba uważnie obejrzeć opakowanie w sklepie. Surowy makaron powinien mieć kolor żółty lub kremowy, bez białych plamek. Jego powierzchnia ma być szklista. Musi też być odporny na łamanie, a więc niezbyt kruchy. Drobne połamane kawałki świadczą o tym, że makaron już dawno opuścił fabrykę. Nie bez znaczenia jest też cena. Trudno liczyć na to, że dobry gatunkowo makaron będzie kosztował złotówkę. Za jakość niestety musimy zapłacić: to wydatek rzędu 4-7 zł. Najlepiej wybrać makaron produkowany z semoliny, mąki uzyskanej z odmiany pszenicy twardej durum. Ta odmiana rośnie w ciepłym klimacie, np. w Australii. Wyroby z niej mają charakterystyczny złotawy kolor. Odmiana miękka jest uprawiana w chłodniejszych krajach, ma kolor bardzo jasny. Ciasto z niej uzyskane szybko się rozgotowuje, skleja, nadaje się najlepiej do ciast, które muszą rosnąć. W pszenicy twardej zaś są proteiny, które sprawiają, że ciasto z niej jest giętkie, elastyczne, nie kruszy się, łatwiej gotuje się al dente (jak mówią Włosi – na ząb, czyli półtwardo). Warto też wiedzieć, że makarony jajeczne są wyżej cenione. Nie dajmy się zwieść producentom, którzy twierdzą, że ich makaron zawiera więcej niż 7 jaj na 1 kg mąki. Mówiąc najprościej, nie da się wyprodukować takiego makaronu, bo ciasto by się rozpadło.

Rodzaje makaronu

Anelli

Po włosku znaczy „pierścienie”, „pierścionki”. Ten rodzaj makaronu serwowany jest przede wszystkim na Sycylii. Pierścienie anelli powstają poprzez nacinanie wydrążonych rurek makaronowych na długość i średnicę około pół cala. Podobne do anelli są ditaliani, są jednak cięte w szerszych odstępach niż pierścienie. Te ostatnie używane są również do zapiekanek z makaronu przez wzgląd na gładką strukturę i pusty środek, który wypełniają i przez który przelewają się lekkie sosy. Często stanowią także składnik do sałatek. Mniejsze od anelli są anellini – ich wielkość stanowi jedną czwartą wielkości tradycyjnych pierścieni.

Agnolotti

Odmiana makaronu, z gatunku nadziewanych, jak ravioli czy tortellini. Danie cieszące się popularnością w Piemoncie, gdzie mieszkańcy znają mnóstwo ciekawych przepisów na agnolotti. Nazwa oznacza „kapelusz księdza”, co wskazuje na półokrągły kształt tradycyjnych pierożków. Bez względu jednak na formę, agnolotti zawsze są pyszne. Nadzienie do angolotti może być różne, a może nie być go wcale – taka opcja jest odpowiednia, jeśli potrzebujemy makaron do zupy lub do któregoś z sosów. Dobrym pomysłem jest również farsz z mięsa krabów i homarów czy kawałków kurczaka. Dla wegetarian polecane są wszelkiego rodzaju mieszanki warzywne.

Bavette

Popularny na południu Włoch owalny i wąski makaron, który wyglądem przypomina spłaszczone spaghetti, jego długość waha się od 1,4 do 1,8 mm. Gotuje się go około 6 min we wrzącej wodzie. Stanowi nieodzowny element kuchni śródziemnomorskiej. Podawany jest zarówno z sosami, jako dodatek do mięs, serów czy warzyw, jak również jako samodzielne danie. Najlepszy makaron bavette produkowany jest w 100% z semoliny z pszenicy durum. Nadaje się do sosów na bazie masła, jajek i śmietany. Gotuje się go z solą i oliwą, można przelać wodą przed podaniem, aby nie dopuścić do sklejenia poszczególnych nitek. Na polskich półkach sklepowych rzadko spotykany. Częściej możemy znaleźć makaron tagliatelle, który kształtem bardzo przypomina Bavette.

Bucatini

Popularny na Sycylii i w Rzymie, swoją nazwę makaron zawdzięcza przechodzącej przez jego środek niewielkiej dziurce, bo „buco” to po włosku „dziura”. Na pierwszy rzut oka przypomina spaghetti, jest jednak od niego grubszy. Odgrywa ważną rolę w regionalnej kuchni włoskiej. Produkowany jest z pszenicy typu durum dla zachowania jego sprężystej struktury. Sprzedawany w formie suszonej może być spożywany na surowo. Bucatini oznacza się czasem również jako perciatelli. Wszystkie te typy są czymś innym, jednak są na tyle ściśle ze sobą powiązane, że mogą się nawzajem zastępować jako baza do dań. Do tego typu makaronu najlepiej pasują gęste sosy, zwłaszcza zawierające mięso.

Cannelloni

Rodzaj makaronu, znany także pod nazwą manicotti. Cannelloni to duże tuby makaronu, o średnicy około 2,5 cm i długości od 7,5 do 10 cm. We włoskiej kuchni cannelloni traktowane jest jak muszla, którą napełnia się farszem z różnego rodzaju mięs, warzyw, serów i sosów. Rurek cannelloni się nie gotuje przed pieczeniem. Ich wnętrza można napełnić mieszaniną sera ricotta, mielonego mięsa (również z indyka), szpinaku, bazylii oraz innych typowo włoskich składników. Wierzch dania, przed włożeniem do piekarnika pokrywany jest najczęściej sosem pomidorowym (ewentualnie kremowym) i posypany serem, by po upieczeniu miał soczysty smak.

Capelletti

Małe „kapelusiki” pochodzące z Modeny. Są to wykonane z ciasta makaronowego pierożki, przypominające tortellini, jednak mają inaczej niż tortellini wywinięte końce – na kształt ronda kapelusza. Podawane są jako dodatek do rosołów i bulionów. Nadzienie można zrobić z mięsa, warzyw lub sera. Jeśli nie chcesz dodawać ich do zupy, możesz przygotować do nich sos śmietanowy, mięsny lub polać masłem. Ciekawostką jest fakt, że w północnych Włoszech, tradycją jest rozpoczynanie świąt Bożego Narodzenia od bulionu z cappelletti.

Capellini /Capelli d’angelo

„Włosy anioła” to typ owalnego, cienkiego makaronu, długością dorównujący spaghetti. W sprzedaży dostępny często pod postacią gniazd, powszechnie stosowany do zup i dań dla dzieci. Może być produkowany z pszenicy, ale także z gryki. Ze względu na to, że jest cienki, makaron ten gotuje się bardzo szybko, dlatego też nadaje się dla osób, które potrzebują dania „na już”. Capellini może być także sprzedawany tak, jak spaghetti – w długich, pojedynczych pudełkach lub woreczkach. Jeśli chodzi o sosy – nie sprawdzają się opcje z „ciężkimi” sosami, które mogą przytłaczać delikatność makaronu. Wiele przepisów, których bazą jest capellini, jako dodatek sugeruje oliwę z oliwek, parmezan, posiekaną bazylię i orzeszki pinii. Ponadto, „włosy anioła” doskonale komponują się z daniami mięsnymi.

Conchiglie

Makaron w kształcie muszli, różnej wielkości. Od malutkich, nadających się na przykład do zup, po większe, które mogą być nadziewane czy pieczone. Jak widać, jest to bardzo uniwersalny typ makaronu, mający szerokie zastosowanie w daniach na całym świecie. Wiele sklepów, tych małych i tych większych, często sprzedaje conchiglioni jako zwyczajne „muszelki”, odwołując się oczywiście do ich formy. Conchiglie może służyć jako baza do zapiekanek, jako dodatek do sałatek makaronowych czy zup. Gdy weźmiemy pod uwagę te ostatnie, właściwą nazwą dla małych muszelek będzie conchigliette. Pasują do każdego dania, dla którego tradycyjne conchiglie są zbyt duże. Z kolei bardzo duże conchiglie nadają się do wspomnianych wcześniej zapiekanek, jak na przykład manicotti.

Cresti di galli

Zwane inaczej grzebieniem koguta. Makaron rdzennie włoski, dostępny jednak tam w ograniczonej ilości sklepów. W Polsce zaś jest bardzo popularny, zwany jest najczęściej jednak kolankami, kolankami ozdobnymi lub kolankami z falbanką. Jeśli makaron jest wykonany z dobrej jakości składników (na przykład pszenicy durum), można spokojnie łączyć go z lekkimi sosami, oliwą z oliwek, solą, pieprzem, czy świeżo startym serem, prażonym czosnkiem i sokiem z cytryny, by potrawa była bardziej odświeżająca.

Farfalle

Inaczej „motylki” lub „kokardki”, niekiedy zwane też przez producentów „muszkami”, ze względu na bardziej przyjazne obcokrajowcom ojczyste słowo niż włoskie „farfalle”. Popularny na świecie makaron ma zastosowanie przy wielu różnych daniach. Dostępny bez problemu w sklepach, wbrew pozorom łatwy do zrobienia także w domu przy pomocy prostego sprzętu. Makaron ten pasuje przede wszystkim do potraw z pomidorami czy śmietaną, może być jednak stosowany także do innych, jak choćby do zapiekanki.

Fettuccine

Jeden z popularniejszych rodzajów makaronu, znany i dostępny w sklepach oraz restauracjach na całym świecie. Są to długie wstążki, które pasują do całej gamy sosów. Najczęściej spotykane w towarzystwie sosu Alfredo. Tradycyjne fettuccine to grube wstążki komponowane głównie z lekkimi i średnimi sosami (pomidorowe, kremowe w zależności od upodobań). Sosy zawierające kawałki składników nie są najlepszą opcją do fettuccine, chyba że te kawałki osadzające się na dnie talerza, łatwo daje się nabrać widelcem. Zdarza się, że do makaronu dodaje się suszony szpinak, który nadaje mu unikalny kolor i smak. Fettuccine stanowi bazę do słynnego fettuccine Alfredo (ciężki, kremowy sos z parmezanem). Niekiedy, w wersji amerykańskiej wzbogaca się go o kawałki warzyw lub kurczaka.

Fusilli

Typ makaronu bardzo popularny w Polsce oraz eksportowany na cały świat. Jest najpowszechniej stosowanym w kuchni makaronem o nietypowym kształcie. Może być używany do dań głównych, do zapiekanek, sałatek i zup. Nazwa wzięła się od zdrobnienia włoskiego słowa „fuso” tłumaczonego jako wrzeciono. Niektórzy nazywają ten makaron rotini odnosząc się do jego skręconego kształtu. To dzięki niemu właśnie pasuje do różnych dań, tak do lekkich, jak również do ciężkich, mięsnych sosów.

Garganelli

Krótkie, zwinięte rurki z charakterystycznym żłobieniem pochodzące z regionu Emilia Romania. Ich własnoręczne przygotowanie jest bardzo pracowite i czasochłonne, a także wymaga specjalistycznego sprzętu, jakim jest „grzebień” do garganelli.

Gemelli

Rodzaj makaronu, który kształtem przypomina literę „s” w jej horyzontalnym położeniu. Makaron zatem sprawia wrażenie dwóch skręconych ze sobą rurek. Co ciekawe, wizualny efekt dwóch kawałków makaronu jest właśnie tylko wrażeniem, gdyż w rzeczywistości robi się go z jednego kawałka. W zależności jednak od osobistych preferencji łączenie sosów i makaronów może mieć różne oblicza. Tak, jak z reguły sos Alfredo podaje się z fettuccini, nic nie stoi na przeszkodzie, by połączyć go z „bliźniakami”. Gemelli używane jest również do zup. Niektórzy nawet dodają makaron gemelli także do sałatek z makaronem. Nie potrzeba wtedy aż tylu warzyw, bo głównym składnikiem jest makaron.

Gnocchi

„Gnocco” to po włosku „kluska”. Formą gnocchi podobne są do polskich kopytek i podobnie jak kopytka, mogą być wytwarzane z ziemniaków. Bardziej znana jest jednak odmiana gnocchi jako klusek produkowanych z typowego ciasta makaronowego. Podobnie jak włoska pasta, gnocchi można podawać z sosami czy serem. Jeśli chcesz serwować je saute, warto polać je odrobiną masła i doprawić czosnkiem. Nikogo nie zdziwi, jeśli gnocchi podasz z pomidorami, pesto czy sosem Alfredo. Dobrym rozwiązaniem są również wszelkiego typu warzywa, jak karczochy, szparagi czy bakłażan.

Lasagne

Nazwa lasagne odnosi się zarówno do rodzaju makaronu, jak i do potrawy. Jako rodzaj makaronu lasagne (nazwa dla liczby mnogiej) jest szerokimi, długimi i płaskimi płatami pasty, które świetnie nadają się do zapiekanek. Szczelnie pokrywają dania z mięsa, sera i sosu pomidorowego. Nazwę Włosi zapożyczyli od Greków, o czym wie niewiele osób. Makaron lasagne można bez problemu kupić w większych sklepach. Makaron lasagne łączony jest z różnymi sosami, serami i innymi składnikami, co oznacza, że w przepisach z całego świata znajdziemy zarówno szpinak, bakłażan, jak i mięso, sos pomidorowy, ricottę, parmezan czy mozzarellę. Jest świetnym rozwiązaniem jako danie dla większej liczby osób – jest sycące i efektownie prezentuje się na stole.

Linguine

Klasyczny włoski makaron pochodzący z regionu Kampanii. Nazwę można wymawiać jako „linguine” lub „linguini”. Bez względu jednak na wymowę, tłumaczy się ją jako „języczki”. Popularnym dodatkiem do języczków są owoce morza czy pesto. Inną opcją jest lekki sos Alfredo, do którego Amerykanie dodają na przykład kawałki kurczaka, co z kolei dla Włochów przekreśla już typowy Alfredo.

Lumache

Makaron w kształcie muszli, z tym, ze różni się nieco od conchiglie. Formą bardziej przypomina muszlę ślimaka. Zresztą sama nazwa „lumache” po włosku oznacza właśnie „ślimaki”. Ze względu na swój kształt lumache są bardzo uniwersalne jeśli chodzi o użycie ich do dań z makaronem. Wiele sklepów „ślimaki” sprzedaje również jako muszelki, rurki rigate czy nawet conchiglie. Muszelkowy kształt sprzyja łączeniu tego makaronu z ciężkimi sosami, zaś „pusty” środek może skutecznie utrzymać sosy lżejsze i bardziej delikatne. Małe lumache dodawane są do zup i zapiekanych makaronów, średnie łączy się przede wszystkim z sosami, a duże mogą być nadziewane lub podobnie, jak te mniejsze, zapiekane.

Macaroni

Makaron produkowany jest z ziarna pszenicy durum, co czyni go grubym i sprężystym. Typowe maccheroni nie zawiera jajek i jest raczej produkowane masowo w fabrykach niż w domu, głównie ze względu na trudności, jakie sprawia produkcja makaronów w kształcie rurek. Powszechnym, typowo amerykańskim daniem jest właśnie „makaron z serem”. Macaroni stanowi również dodatek do zapiekanek i zup. Ze względu na to, że makaron jet gruby, dobrze komponuje się także z różnymi innymi sosami, na przykład z sosem pomidorowym.

Makaron sojowy

Makaron przygotowywany z zielonej fasoli mung, mąki grochowej i kukurydzianej, popularny w Chinach, Korei, Japonii i Tajlandii, traktowany jako warzywo ze względu na skład. Po angielsku makaron zwany jest „cellophane noodles” ze względu oczywiście na swoje transparentne zabarwienie. Świetnie nadaje się do dań dietetycznych oraz lekkich, wiosennych potraw. Makaron sojowy można gotować lub smażyć. Dodaje się go do mięs, zup, warzyw czy owoców morza, jadany jest „na zimno” lub „na gorąco”.

Orecchiette

Po włosku słowo „orecchiette” oznacza dokładnie „małe uszy” lub „uszka”. Jednak zdecydowanie włoskie orecchiette poza nazwą nie mają wiele wspólnego z polskimi uszkami, które dodajemy na przykład do czerwonego barszczu. Włoskie uszka charakteryzują się tym, że są cieńsze w środku, grubsze na zewnątrz. Orecchiette łączy się przede wszystkim z ciężkimi sosami zawierającymi mięso czy warzywa, rzadko z gładkimi, kremowymi. W południowych regionach często podaje się uszka z brokułami.

Orzo

Rodzaj makaronu, który kształtem przypomina ziarenka ryżu i jest podobne wielkością. Ma bardzo szerokie zastosowanie i tylko od konsumentów zależy czy dodadzą go do zupy czy do innego dania. „Orzo” po włosku znaczy „jęczmień” wyglądem oraz wielkością można go porównać do tego zboża, jak również do wspomnianego wcześniej ryżu. Pierwotnym przeznaczeniem orzo były zupy, z czasem jednak zaczęto dodawać go do pilawów. Ten makaron nadaje się także do zapiekanek oraz jako część farszu do nadziewanych papryk czy dyni.

Pansotti

Rodzaj nadziewanego makaronu w kształcie trójkąta, najczęściej z karbowanymi brzegami. Ten typ jest bardzo popularny w północnych regionach Włoch jak Liguria, a najbardziej w Recco (część Ligurii). Ten rodzaj makaronu świetnie komponuje się z wieloma różnymi sosami. Serwowane jest głównie z sosem orzechowym, pomidorowym lub grzybowym. Nieźle smakuje też w towarzystwie oliwy z oliwek i sera pecorino.

Pappardelle

Włoski, płaski makaron, cięty na szerokie, długie wstążki. Pod względem szerokości plasuje się między tagliatelle a lasagne. Podawany jest przede wszystkim zimową porą z ciężkimi sosami, na przykład z dodatkiem dziczyzny, która najlepiej smakuje, gdy jest pełnokrwista i gorąca. Makaron jest bardzo chłonny i wytrzymały, dlatego świetnie nadaje się do sosów. Niektórzy używają pappardele jako podkładki dla gulaszu czy mięsnych sosów lub wykorzystują zawartą w makaronie skrobię, by zagęścić sos.

Penne

Jeden z najbardziej znanych i popularnych makaronów w kształcie skośnej rurki, pochodzący z regionu Kampanii w południowej części Italii, dostępny w marketach na całym świecie. Jest to jedna z podstawowych dań menu w restauracjach włoskich. Prążkowane penne świetnie komponuje się z sosami, które wypełniają równomiernie wydrążone środki makaronu. Rurki penne można również zapiekać, dodawać na zimno do sałatek z makaronu, dodawać do zup lub gulaszu.

Ravioli

Odmiana nadziewanego makaronu w kształcie „poduszki” z ciasta (mogą one być owalne, kwadratowe lub prostokątne). Danie jest tak samo popularne we Włoszech, jak i poza granicami kraju. W polskich supermarketach ravioli dostępne są w wersji świeżej i mrożonej. Ravioli znane jest na całym świecie od wieków, we Włoszech debiut miało jeszcze w okresie średniowiecza. Podróżując po Italii napotkasz na różne rodzaje ravioli: z mięsnym nadzieniem, z serem ricotta, owcami morza, a także z wszelkiego typu warzywami, z dynią i szpinakiem włącznie, a także z sezonowymi grzybami.

Rigatoni

Uznany we włoskiej kuchni typ makaronu, charakteryzujący się tubalną formą i prążkami na zewnętrznej stronie rurki. „Rigati” po włosku znaczy „pasiasty”. Co oczywiście ma odniesienie do powierzchni rurki. Serwowane zwłaszcza w kuchniach środkowych i południowych Włoch. Na serwowanie rigatoni jest bardzo wiele sposobów – przede wszystkim, głównie podawane jest z czerwonym, mięsnym sosem, a wierzch dania posypywany jest starym, typowo włoskim serem jak mozzarella czy Romano. Używane także do zapiekanek z makaronu, podgrzewane tuż przed podaniem.

Ruote

Makaron bardziej znany pod nazwą „kółka”, kształtem przypominający koła samochodowe, co ma oczywiście odniesienie do znaczenia włoskiego słowa „ruote”. Jego wygląd sprawia, że świetnie prezentuje się w zupach, wszelkiego rodzaju sałatkach z makaronem, a także w towarzystwie sosów z mięsem i kremowego Alfredo, gdzie płynna masa przelewa się przez „szprychy” kółek.

Spaghetti

Najpopularniejszy typ makaronu oraz nazwa dania nie tylko w Polsce. Wielu ludzi mianem spaghetti określa wszelkiego rodzaju potrawy, których podstawą jest makaron i sos, nie zwracając uwagi na rodzaj używanego makaronu (linguine, spaghetti, fettucine, etc.). Najczęściej serwuje się go z sosem bolońskim, neapolitańskim lub carbonara. W Polsce dodajemy do spaghetti rozmaite składniki począwszy od różnych rodzajów mięs poprzez warzywa i przyprawy.

Tagliatelle

Typowy włoski makaron, używany do różnego rodzaju dań i łączony z wieloma rodzajami sosów. Jest kilka typów tagliatelle – różnią się grubością i rozmiarem. Na przykład tagliolini zamiast być płaskie, jest cylindryczne. Bavette nadal jest płaskie, ale cieńsze, zaś bavettine jest jeszcze cieńsze od bavette. Wiele przepisów zawierających jako produkt spaghetti zastępuje je właśnie tagliatelle i takim sposobem łączy się je z sosem bolońskim, carbonara czy grzybowym. Obecnie makaron ma bardzo szerokie zastosowanie jeśli chodzi o zakres potraw, których smakiem i konsystencją mogą cieszyć się wielbiciele włoskiej pasty.

Tortellini

Okrągłe nadziewane pierożki, znane nie tylko we Włoszech, ale i na całym świecie. Na nadzienie mogą składać się grzyby, mięso czy ser. Ten typ makaronu można podawać na wiele różnych sposobów. Do najpochmurniejszych nadzień należą te z sera ricotta, mięs czy warzyw (na przykład ze szpinaku). Czasem nawet tortellini dodawane jest jako składnik sałatki z makaronu.

Tubetti / Tubettini

Mniejsza wersja tubetti, czyli rurek pochodzących z Kampanii w południowej części Włoch. Makaron ma formę tub, rurek, a typowy nie ma większej średnicy niż pół cala. Tubettini dodaje się przede wszystkim do zup, jak minestrone. Rurki porównywane są do makaronu penne, jednak główna różnica, to fakt, że penne węższe, ale dłuższe niż tubetti. Najczęściej rurki dodaje się do zup i bulionów, tak świeżo ugotowanych, jak i tych w puszkach. Dobrze prezentuje się w towarzystwie pomidorów czy roślin strączkowych.

Ziti

Ziti bywa bezpośrednio porównywane do penne, przez swój rurkowaty kształt, posiada także prążki na zewnątrz ciasta, a długość sięga do dwóch cali. Świetnie nadaje się do „nabijania” go sosem, a także do wszelkiego rodzaju włoskich zapiekanek.

Jak gotować makaron

Dobry makaron w żadnym razie nie może być rozgotowany. Musi być ugotowany na półtwardo – al dente. Litr lekko osolonego wrzątku wystarczy na ok. 100 g. Najlepiej wrzucać kubek na osobę, czyli ok. 50 g. Czas gotowania – zależny od rodzaju i kształtu makaronu – zawsze jest podany na opakowaniu i należy skrupulatnie go przestrzegać. Podczas gotowania od czasu do czasu zamieszaj całość, żeby makaron nie przywarł do dna. Gotowy dobrze odcedź na sicie lub w durszlaku. Jeśli danie podajesz na ciepło, nie wolno ci makaronu hartować, czyli przelewać zimną wodą – straci wówczas swój delikatny smak. (Co innego, jeśli ma być wykorzystany do sałatki). Bez obaw. Jeśli podasz makaron gorący, na pewno się nie poskleja. Nie gotuj go też na zapas, bo będzie niesmaczny.

Jak przyrządzać makaron

Kiedy już mamy właściwie ugotowany makaron, możemy do niego dodawać różne składniki, by otrzymać danie bardzo proste, świetne na przystawkę, ale też wykwintną potrawę, która zachwyci i zaskoczy naszych gości. Aby przyrządzić smaczne danie z makaronu, wystarczy połączyć kilka prostych dodatków. Najważniejsze, by były świeże i bogate w substancje odżywcze oraz błonnik. Najzdrowsze i jednocześnie najłatwiejsze do przyrządzenia są makarony z oliwą i dodatkami: suszone pomidory, świeże zioła, np. bazylia, kolendra, rozmaryn, natka, podprażone na patelni pestki dyni i nasiona słonecznika, zmiażdżony czosnek. Taką potrawę przyrządzimy dosłownie w kilkanaście minut. Po odcedzeniu wrzucamy makaron z powrotem do garnka, wlewamy trochę oliwy, dodajemy zioła i czosnek, ewentualnie pestki dyni i… podajemy. Prawda, że proste? Smaki i wrażenia podczas gryzienia mogą też być uzależnione od rozmaitych kształtów makaronu, do których pasują określone dodatki. A więc duże formy, np. świderki, rurki czy szerokie wstążki wspaniale smakują z lekkimi, kremowymi sosami (np. z serem, łososiem, śmietaną). Cienkie spaghetti podajmy z sosem mięsnym lub warzywnym. Kokardki i muszelki pieszczą podniebienie, gdy polane są sosem warzywnym, np. szpinakowym. Niektóre makarony, zwłaszcza bezjajeczne, służą wyłącznie do zapiekania, np. płaty lasagne, rigatoni i canneloni. Najpierw gotuje się je al dente, a następnie zapieka.
Bez względu na to, jaki makaron wybierzemy, pamiętajmy, żeby sos wymieszać z makaronem przed nałożeniem na talerz. Polewanie makaronu sosem na talerzu to polski zwyczaj, który wprawdzie efektownie wygląda, ale odbiera potrawie trochę potencjału. Najlepiej bowiem makaronowe dania smakują wtedy, gdy wszystkie składniki są ze sobą bardzo dokładnie wymieszane, a to najłatwiej zrobić na patelni lub w garnku.

Przechowywanie makaronu

Ponieważ makaron jest wyrobem zbożowym wymaga odpowiednich warunków przechowywania i tylko ich przestrzeganie da nam pewność, że produkt zachowa niezmienną jakość i świeżość.
Zaleca się, aby makaron suchy był przechowywany w szczelnie zamykanych pojemnikach, w suchym i chłodnym miejscu (w temperaturze nie wyższej niż 20 °C). Jeśli natomiast chodzi o makaron ugotowany, to nie powinno się go przechowywać w lodówce dłużej niż 24 godziny. Często zdarza się, że po wyjęciu z lodówki ma on wysuszone końce. Aby temu zapobiec wystarczy ugotowana porcję makaronu przykryć folią spożywczą albo aluminiową. Świetnie sprawdza również zwykły foliowy woreczek. Istnieje możliwość zamrażania makaronu, lecz do zamrażania nadają się tylko niektóre gatunki, a dokładniej te, które przeznaczone są do zapiekania: lasagne, duże muszelki, manicotti, ziti oraz makaronowe pierożki (tortellini, ravioli). Nie należy go rozmrażać – wystarczy zamrożony wrzucić do osolonego wrzątku.
Źródło: Internet